معماری در مناطق سرد و کوهستانی :
بافت شهری و روستایی متراکم و ابنیه متصل به هم هستند.
جهت آفتاب و عوارض زمین عامل تعیین کننده در نحوه استقرار، گسترش و سیمای کلی شهری و روستایی است.
کوچه ها و معابر اصلی به موازات خط تراز زمین و اغلب با عرض کم هستند.
ویژگی های بومی و فرم بنای مناطق سرد :
استفاده از پلان های متراکم و فشرده.
به حداقل رساندن سطح خارجی در برابر حجم مورد پوشش.
ساختمان های دارای حیاط مرکزی و درون گرا.
استفاده از مصالحی با ظرفیت و عایق حرارتی خوب.
ارتفاع اتاق ها کم.
انتخاب بام های مسطح (جهت نگه داری برف بر روی بام ها به صورت عایق حرارتی).
به حداقل رساندن میزان تعویض هوای داخلی و تهویه طبیعی و در نتیجه جلوگیری از ایجاد سوز در داخلو خروج حرارت داخلی به خارج از ساختمان.
بازشوهای کوچک.
دیوارهای نسبتاً قطور.
احجامی نظیر مکعب و مکعب مستطیل که نسبت سطح بیرونی آن ها به حجم داخل بنا کم است، جهت این مناطق مناسب است.
به طور کلی بهترین فرم ساختمان فرمی است که کمترین مقدار حرارت (کالری) را در زمستان از دست بدهد و در تابستان نیز کمترین مقدار حرارت را از آفتاب و محیط اطراف دریافت کند. بنابراین "پلان مربع" بهترین فرم محسوب می شود زیرا با وجود بیشترین حجم، کمترین سطح خارجی را دارد. البته این مساله در مورد ساختمان های قدیمی که معمولا پنجره های بزرگی ندارند و به همین دلیل می توان نفوذ بسیار کم آفتاب به داخل آن ها را نادیده انگاشت، صدق می کند. ولی در مورد ساختمان های امروزی که دارای قسمت های شیشه خور بزرگی است صادق نیست.
به دلیل سرمای شدید این مناطق در فصل زمستان، فرم های باز یا فرم هایی که ضلع شمالی- جنوبی آن بلندتر از ضلع های شرقی – غربی آن هاست مناسب نیست و بهتر است فرم ساختمان فشرده و پلان مربع باشد. ساختمان های دوطبقه ای که فرم آن ها شبیه به مکعب است بهترین نوع ساختمان از نظر کنترل گرمای هوای داخلی در زمستان است. کلاً فرم های بسته یا ساختمان های به هم چسبیده پشت به پشت در جهت محور شمالی _ جنوبی ارجحیت دارند. در این مناطق بهتر است ساختمان ها مرتفع باشند
درباره این سایت